Potem matka uparła się, by całą trójką poszli na kolację do Sali Renesansowej. Kolejna niebywała rzecz. Przy stole cały czas żartowała, rozświergotana niczym nastolatka. Ojciec też zachowywał się jakoś dziwnie: pił mniej niż zwykle, z czułością patrzył na matkę. Gloria nie wiedziała, czemu to przypisać. Przez ostatni tydzień rodzice właściwie nie rozmawiali ze sobą. Owszem, przez szesnaście lat była świadkiem wielu kłótni między nimi, awantur, po których następowały ciche dni. Zawsze jednak łączyły ich silne więzy i Gloria wierzyła, że, pomimo różnych napięć, nigdy się nie rozstaną. W ostatnich dniach milczenie między rodzicami było inne, tak jakby coś wisiało w powietrzu, nie tylko złość i obraza. Atmosfera w domu zdawała się wyjątkowo paskudna, lodowata. Przerażona, że tym razem to już koniec małżeństwa, zwierzyła się ze swoich lęków Liz. Przyjaciółka uspokoiła ją, że skoro skończyła szesnaście lat, sama będzie mogła zdecydować, z kim chce zostać. Gloria zaczęła już nawet snuć marzenia, jak to będzie, mieszkać z ojcem, uwolnić się od matki, od jej wiecznych podejrzeń i ciągłej krytyki. Niestety, miniony wieczór oznaczał kres fantazji. Rodzice dawno nie robili wrażenia tak zgodnych i szczęśliwych. W głębi duszy była zła na ojca. Nie mogła pojąć, co Philip St. Germaine widzi w swojej żonie i dlaczego ma ona na niego taki wpływ. Z drugiej strony czuła ulgę. Zajęci sobą, rodzice nie zwracali na nią uwagi i mogła spokojnie marzyć sobie o Santosie. Tramwaj zatrzymał się na przystanku, po chwili pojawiła się Liz. - Cześć, Glo. Co się stało? Nie zadzwoniłaś do mnie wczoraj wieczorem. Gloria chwyciła przyjaciółkę pod ramię i odciągnęła jak najdalej od grupki niepokalanek, które razem z Liz wysiadły z tramwaju. - Musimy pogadać w cztery oczy. To bardzo ważne. Liz zerknęła przez ramię, spojrzała ponownie na Glorię. - O co chodzi? Rodzice? - zapytała, zniżając głos do szeptu. Gloria pokręciła głową i nachyliła się ku przyjaciółce. - Nie uwierzysz. Spotkałam niesamowitego chłopaka. Chyba się w nim zakochałam. Liz wmurowało w ziemię. Patrzyła na Glorię oczami wielkimi jak filiżanki. - Zakochałaś się? - powtórzyła szeptem. - Kim on jest? Gdzie go poznałaś? - Chwyciła Glorię za rękaw. – Musisz mi wszystko opowiedzieć! Gloria nie kazała sobie dwa razy powtarzać. Zrelacjonowała w detalach spotkanie z Santosem. Nic nie ukrywała, mówiła, jak mu się narzucała i jak ją spławił. Mówiła o rozmowie w windzie, o przejażdżce nad jezioro i o spacerze wzdłuż falochronu. Opisała Santosa: jego twarz, karnację, rozwodziła się nad tym, jak był ubrany, jaki ma piękny głos, jak przechyla głowę, kiedy się śmieje. Wreszcie opowiedziała o pocałunkach i o swoich reakcjach. - Całowałam się z całym mnóstwem chłopaków, ale tym razem było zupełnie inaczej. - Skąd pewność, że jesteś zakochana? Przecież nic o nim nie wiesz. http://www.agrolinia.org.pl - W jakich? Znowu się zaczerwieniła. - Musi pan przestać mówić niestosowne rzeczy. - Jakie rzeczy? - Dobrze pan wie. Niegodne dżentelmena. Lucien się uśmiechnął. - Dlatego musi mi pani udzielić odpowiednich nauk, poświęcić sporo czasu i uwagi. - Nie! - Owszem. Właśnie podniosłem pani pensję do dwudziestu pięciu funtów miesięcznie za dodatkowe obowiązki. I dodałem pewną sumkę na nowe stroje. Panna Gallant chciała ostro zaprotestować, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła. Zacisnęła usta. Lucien ukrył uśmiech. Ach, zwycięstwo. - Ale nie będę odpowiedzialna za pański sukces lub porażkę.
swoim doświadczeniu i pochlebnych referencjach. Najpierw jej uwagę przyciągnęły jasnoszare oczy pod ciemnymi brwiami. Potem objęła wzrokiem resztę. Mężczyzna był wysoki i szczupły, lecz atletycznie zbudowany. Miał ciemne kręcone włosy, wydatne, arystokratyczne kości policzkowe i bezwstydnie zmysłowe usta. Stał bez ruchu przez kilka długich sekund. - Szuka pani posady guwernantki? - zapytał w końcu głębokim głosem, od którego Sprawdź siedem miesięcy, zanim sprowadził nas do Londynu. - I to tylko dlatego, że drogi Oscar i jego ojciec zastrzegli to w testamentach. W tym momencie w progu stanął lord Kilcairn. - Widzi pani? On nawet nie zaprzecza! Hrabia oparł się o futrynę i utkwił wzrok w Alexandrze. Minęła dłuższa chwila, nim ta zauważyła, że jej pracodawca trzyma w ręce smycz, a przy jego nodze siedzi Szekspir. - To prawda, ciociu Fiono. Nie widzę powodu, żeby zaprzeczać. - Ha! - Wybaczcie, że panna Gallant na chwilę was opuści. Musimy omówić warunki umowy. - Och, proszę zostać! - zawołała Rose. Milczała przez całą tyradę matki, tak że Alexandra prawie zapomniała o jej obecności. - Pan żartuje, milordzie - powiedziała lekkim tonem. - Pani Delacroix właśnie