pomysł, że ci da lustro. -Wiem, wiem - powiedział z żalem. - Muszę jej to jakoś wynagrodzić. -Wynagrodzisz - zapewniła go, choć wcale nie była pewna, jak. - Czytałam o wypadku. Pokazała mu wycinki prasowe. Zesztywniał. -Nie bardzo mi się podoba, że grzebiesz w moich rzeczach. -I tak mogłabym to łatwo znaleźć w internecie. Musiał jej przyznać rację, ale mimo to czuł gniew. -To, co zrobiłeś, to dowód waleczności i bezinteresowności. -Albo głupoty. Oboje mogliśmy zginąć - warknął. -Wręcz przeciwnie. Twoja zimna krew uratowała życie wam oraz nienarodzonemu dziecku. -Urodził się kilka godzin po wypadku, stres przyśpieszył poród o kilka tygodni. - Widziałeś potem panią Argyle i jej dziecko? Pokręcił głową. - Podobno przyszła do szpitala, ale Andrea jej do mnie nie dopuściła. Później ta kobieta do mnie napisała. Dała dziecku moje imię. http://www.dentystawroclaw.edu.pl Nie czekając na odpowiedź, skierowała się w stronę zaplecza. Po drodze sprawdziła zapasy i zapisała, co trzeba dokupić. Karty zegarowe leżały równo na jej biurku. Westchnęła i zabrała się do pracy, gdy ktoś zastukał do drzwi. – Mamy problem – rzucił zza progu Blake. Gestem zaprosiła go do środka. – O co chodzi? – Znów o cukiernika. Pamiętasz, nie pokazał się w sobotę, więc zabrakło nam ciastek. I teraz to samo. – Dzwoniłeś? – Dwa razy. – Blake potrząsnął głową. – Nagrałem się na sekretarkę. – I jeszcze nie oddzwonił? Blake rozłożył ręce.
Julianna zauważyła, że w czasie kiedy ją obserwowała, dziewczyna nawiązała tylko jedną, i to bardzo krótką rozmowę. Siedzący przy stoliku obok facet poprosił ją o cukier, a ona spytała, czy chce również serwetki. Julianna uśmiechnęła się do siebie. Teraz wszystko się zmieni. – Cześć. – Zatrzymała się przy jej stoliku. – Fajna książka? Sprawdź Kate spojrzała na cichą i spokojną Emmę. Nie spała. Patrzyła na nią ufnie swoimi niebieskimi oczami. Na nią – swoją matkę. Nagle poczuła, jak serce wzbiera jej miłością do tej cudownej istotki. – Idź sobie. – Spojrzała na Juliannę. – Nie wezwę policji tylko ze względu na Emmę. – Nie mogę. Kate, ty nic nie rozumiesz. Coś w głosie Julianny wydało jej się na tyle przerażające, że nie wyrzuciła jej z pokoju. – John mnie znalazł. Zabił Richarda, a... a teraz chce zabić Emmę. – Czemu mnie straszysz?! – niemal zawołała. – Czemu po prostu nie dasz nam spokoju?! Czy nie wystarczy ci tego, co narobiłaś?! – John jest ojcem Emmy. Kate spojrzała na nią ze zgrozą. Czy ten koszmar nigdy się nie skończy? Podeszła do krzesła i usiadła na jego brzeżku. Nie, Julianna jest