Kiwnęła głową. Ale wciąż wyglądała, jakby coś ją gnębiło. Niemal czuł, jak kipią w niej słowa. Pochylił się do przodu, jakby mógł siłą woli wydrzeć z niej prawdę. Zeszłej nocy nie skłamał. Rainie fascynowała go. Miał ochotę przytknąć dłoń do jej policzka, przesunąć palcami po wargach... Nie poddawała się. Szanował ją za to. i Jej twarz rozluźniła się nieco. W łagodnych szarych oczach malowała się tęsknota. Potrzeba zwierzenia. Potrzeba kontaktu. Chciał wyciągnąć rękę i dotknąć Rainie. Ale obawiał się, że gdy zrobi najmniejszy ruch, ona rzuci się do ucieczki. – Rainie... – Powinnam już iść. – Chcę cię wysłuchać. – Nie mam nic do powiedzenia! Potrzebuję trochę czasu. – Następne czternaście lat? A może tylko pięć, do kolejnego morderstwa w Bakersville? To cię niszczy. Wyrzuć z siebie prawdę! Co się stało z twoją matką? Co zrobiłaś z tą strzelbą? Wstała raptownie. Zaskoczył go ogień w jej oczach, nagłe zaciśnięcie warg. – Nie wspominaj więcej o mojej matce. – Niestety, będę. – Nie twoja sprawa... – Za późno. Trzeba było poprzestać na tych prostakach, z którymi się spotykałaś, Rainie. Teraz masz przed sobą prawdziwego mężczyznę i ja nigdzie nie odejdę. http://www.dobrygeriatra.pl potrzebuję”. Ale w rzeczywistości kierował się maksymą: „Licz na Pana Boga, ale sam się nie gap”, i – trzeba powiedzieć – zagapiał się rzadko, nie obarczając Pana Boga zbędnymi troskami. Nie warto nawet wspominać, że biskup od razu się zapalił, żeby jechać do Nowego Araratu samemu, tam przemówić komu trzeba do rozumu i skończyć z całą sprawą (możliwości występowania jakiegoś prawdziwie mistycznego zjawiska stanowczo nie chciał dopuścić i w pojawieniu się Wasiliska widział tylko masowe zmącenie umysłu albo czyjąś intrygę). Roztropny Matwiej Bencjonowicz władykę od wyjazdu odwodził. Wypowiadał się w tym sensie, że pogłoski to materia trudna do opanowania i niebezpieczna. Wszystkim gęby się nie zatka. Ingerencja administracyjna w podobnych wypadkach daje taki sam skutek jak gaszenie pożaru naftą – ogień tylko jeszcze bardziej się rozpala. Berdyczowski miał następującą propozycję: przewielebny na wyspy w żadnym wypadku płynąć nie może i w ogóle powinien
południu. Czas było iść do przełożonego Nowego Araratu. * * * Rozmowa z ojcem Witalisem okazała się krótka i nieprzyjemna. Archimandryta, spotykając się z urzędnikiem gubernialnym, już był w stanie silnego rozdrażnienia. Właściwie tak to sobie obmyślił Matwiej Bencjonowicz: bezapelacyjnym tonem listu i dokładnym wskazaniem godziny spotkania wyprowadzić nowoararackiego Sprawdź – Kogoś, kto dobrze wypadnie w mediach. Abe uśmiechnął się chytrze. Lubił dziennikarzy. Wiedział, czym ich karmić, a potem pożerał żywcem. Sprawiało mu to przyjemność. – Naturalnie! – powtórzył z jeszcze większym entuzjazmem. – Będziesz musiał pojechać do Bakersville. Na początek pewnie dwa, trzy tygodnie na miejscu, a potem z doskoku. – Nie ma problemu. – I rzeczywiście. Ostatnio Sara prawie nie zauważała męża. Jakiś czas temu spełnił wreszcie jej marzenie i kupił dziesięciotygodniowego szczeniaka. Teraz była zajęta rozpieszczaniem, karmieniem i zabawami z psiakiem. Któregoś dnia Abe pewnie zastanie go w niemowlęcym kaftaniku i czepeczku. Cholerny zwierzak niewątpliwie wszystko zniesie; jak dotąd wydawał się wyjątkowo spokojny. Sierść malca była mięciutka i miła w dotyku. Czasem Sanders łapał się na tym, że odruchowo go głaszcze. Nie żeby chciał się przywiązywać do stworzenia, które nie panuje