- Ostatnim razem byliśmy w Naszej Przystani. Przez tydzień odbijało mi się to tłuste żarcie. - Taki duży, a taki delikatny. Jackson ze śmiechem odchylił się na krześle, ręce założył na piersi. - Delikatni żyją dłużej. Kelnerka przyjęła zamówienia i odpłynęła bezszelestnie. Santos patrzył za nią, z przyjemnością obserwując rozkołysane ruchy jej bioder, po czym wrócił do rozmowy: - Trafiłeś na coś? - Kilka dziewczyn rozpoznało ofiarę. Niejaka Kathi. Od niedawna na ulicy. Nie miała alfonsa, nie miała chłopaka, nie brała drągów. - Facet zaczyna grać mi na nerwach. - Santos zasępił się, przebiegając w myślach szczegóły sprawy. - Czegoś tu nie łapiemy, nie sądzisz? - Co by to miało być? - Jackson przechylił się do przodu, tak że nogi krzesła stuknęły o drewnianą podłogę. - Mamy cztery ofiary. Wszystkie to dziewczyny z ulicy. Wszystkie młode, brunetki, rasy białej. Wszystkie z Dzielnicy Francuskiej. Zamordowane w identyczny sposób. Przy każdej zostawiał jabłko nadgryzione z dwóch stron. I zawsze jedno nadgryzienie to ślad zębów ofiary, a drugie, najpewniej, mordercy. - No i każda z dziewczyn miała wypalony znak krzyża - dokończył Santos, pocierając nos. - Wiem, pamiętam. Ale musi być coś jeszcze. Jakiś trop, który przeoczyliśmy. Uśmiechnięta kelnerka postawiła przed nim mrożoną herbatę. Odwzajemnił uśmiech, ale myślami był całe lata świetlne od ładnej blondyneczki. Przed oczami miał jeszcze jedną zamordowaną dziewczynę. I piętnastolatka, który wraz z jej śmiercią stracił wszystko i który sam też chciał umrzeć. - Dostaniemy go - mruknął Jackson, zdając się czytać w myślach Santosa. - W końcu popełni błąd, wtedy go przyszpilimy. Santos podniósł wzrok. - A do tej pory, ile jeszcze dziewczyn zginie? W telewizorze zawieszonym nad barem leciał właśnie jakiś talk-show. Program przerwano, by nadać gorącą informację. Spikerka zakomunikowała, że Snów White Killer znowu zaatakował, po czym na ekranie pojawił się krótki materiał z porannej konferencji prasowej burmistrza, który w pełnych oburzenia słowach skrytykował nowoorleańską policję i obiecał oczyścić miasto ze zbrodni. - Dupek - skwitował krótko Santos. Jackson pokiwał głową. - W mieście przynajmniej jedno morderstwo dziennie, jesteśmy nie dofinansowani, brakuje ludzi, a ten pyta, dlaczego nie mamy jeszcze mordercy? Rzygać się chce. http://www.doktor-na-zaraz.com.pl/media/ - Będzie pani towarzyszyć Rose na wszystkich przyjęciach, w których powinna wziąć udział - powiedział, zastanawiając się, czy rzeczywiście nie przesadził. A może panna Gallant po prostu zareagowała zgodnie z wymaganiami etykiety. Zdecydowanie nie był przyzwyczajony do dbania o pozory. - Na niektóre ciotka Fiona też będzie musiała pójść, ale postaram się, żeby nie narobiła zbytnich szkód. Co pani na to? - Pańskie zachowanie jest nie do przyjęcia, milordzie! Starałam się przymknąć oczy na pańską reputację, bo mogła być wytworem plotek, ale udowodnił pan, że jest w pełni zasłużona. Muszę... - Sądzi pani, że znalazłbym odpowiednią żonę. - Co to znaczy „odpowiednią”? - Ze znamienitej rodziny, dobrze wychowaną dziewicę, najlepiej atrakcyjną. Guwernantka spojrzała na niego z ukosa. - Szuka pan żony czy klaczy zarodowej?
- Jesteś kochana. - Gloria uśmiechnęła się i wybiegła przed szkołę na spotkanie przeznaczeniu. Spóźniła się. Santos już sobie poszedł. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Tym razem wnętrza St. Charles nie zrobiły na Santosie wrażenia. Nie zatrzymywał się, by popatrzeć na ludzi i na otoczenie, nie zastanawiał nad charakterem relacji łączących Lily z panią St. Germaine ani nad zawartością koperty, którą miał w kieszeni. Tym razem głowę miał zajętą myślami o ciemnowłosej piękności, małej petardzie, która jednym pocałunkiem wywróciła cały jego świat do góry nogami. Sprawdź w kadrylu. Zatańczy z nią dzisiaj, owszem, ale walca. 11 Patrząc na Rose, Alexandra doszła do wniosku, że jeśli dziewczyna umie coś robić dobrze, to tańczyć. Naturalnie gdyby obserwowała ją z boku sali zamiast z parkietu, miałaby dużo lepszy widok. - Dobrze pani wyedukowała podopieczną - stwierdził lord Belton. Takim samym tonem przemawiał lord Kilcairn, gdy chciał być czarujący, lecz komplementy Roberta Ellisa nie wywoływały u niej żadnego dreszczu. Czuła się raczej poirytowana, że wicehrabia ucieka się do tego rodzaju sztuczek. - Niestety nie mogę sobie przypisać zasługi. Rose ma po prostu dryg do tańca, milordzie. - Ach, tak. Pani również jest urodzoną tancerką. - Dziękuję, milordzie.