nią problemy. Nie wiedział, co dalej robić. Gdyby się wycofał, Kate nigdy by mu tego nie wybaczyła. – Dzień dobry – powitała ich Ellen, trzymając kubek z kawą i muffina. – Przepraszam za spóźnienie, ale jedna z naszych matek zaczęła rodzić tuż przed północą. – Postawiła śniadanie na biurku, odsunęła fotel i zagłębiła się w nim z westchnieniem ulgi. – No co, nareszcie? – Wypiła spory łyk kawy i uśmiechnęła się. – Założę się, że mieliście przyjemny weekend. – Nie mogłam spać, taka byłam podniecona – entuzjastycznie powiedziała Kate. – Bardzo się cieszę. – Ellen otworzyła jakąś teczkę. – Richardzie, a jak ty? Boisz się trochę? – To wszystko wydarzyło się bardzo szybko. – Czasami tak bywa. – Pokiwała głową. – Mówimy wtedy, że dzieci spadają z nieba. Richard zmarszczył brwi, słysząc te słowa. – To chyba nie robi im najlepiej, prawda? Ellen zaczęła się śmiać, ale po chwili dotarło do niej, że mężczyzna patrzy na nią zupełnie poważnie. http://www.e-szambabetonowe.edu.pl dom Theodore’a Montague’a i wrócić do bezpiecznej skorupy, którą budowała wokół siebie od dzieciństwa. W poniedziałek Theo zadzwonił, by powiadomić, że wróci dopiero wieczorem. – Nie odzywałaś się, więc zakładam, że wszystko w porządku? – Radzimy sobie dobrze – odpowiedziała. – Spędzamy miło czas w parku lub ogrodzie, a wczoraj poszliśmy na basen. Twoje dzieci świetnie pływają. Milczał przez chwilę. – A co u ciebie? – zapytał. – Migrena nie wróciła? – Nie, czuję się świetnie. Odchrząknął. – Czy was też nawiedziła gwałtowna ulewa, jaką tutaj mieliśmy?
Julianna otworzyła oczy i uśmiechnęła się – uśmiechem Kate. Szybko, szczerze i ciepło. Uśmiech lekko zmienił wyraz jej twarzy. Uśmiechnęła się raz jeszcze i tym razem wypadło to dużo naturalniej. Jakby w taki sposób robiła to od lat. – Witam serdecznie w ,,Uncommon Bean’’ – powiedziała. – Czym mogę służyć? Sprawdź odsuwając krzesło. Jego onieśmielający wzrost, silna budowa, a teraz na dodatek zaciśnięte gniewnie usta sprawiły, że zamilkła. - Chłopcy, proszę iść do swoich pokoi i tam na 34 JEDNA DLA PIĘCIU mnie poczekać - Jack zwrócił się do całej czwórki głosem nie znoszącym sprzeciwu. Powoli, ze spuszczonymi głowami, chłopcy odeszli od stołu. Wiedzieli, co ich czeka i, co gorsza, Malinda też wiedziała. - Przepraszam za zachowanie chłopców - powiedział cicho Jack. - Chętnie bym skłamał i powiedział, że nie zawsze są tacy okropni, ale cóż, nie byłaby to