staniesz się jeszcze milsza. Wprosisz się do samochodu, powiesz, że chcesz tylko pogadać. Zaczniesz mu się zwierzać, opowiesz o swoim niedobrym mężu, a przy okazji poczęstujesz go czekoladką. Jeśli odmówi, zjedz jedną sama. Tak, żeby to widział. Postaraj się, żeby zjadł dwie lub trzy. To wystarczy. - Będą zatrute? - spytała i dreszcz przeleciał jej po plecach. - Myślisz, że kazałbym ci zjeść zatrutą czekoladkę? Co ten twój mąż z tobą zrobił?! - Przepraszam, ja tylko... - W czekoladkach będzie środek przeczyszczający. Zostanie wstrzyknięty wcześniej. Zjedzenie jednej czekoladki będzie miało niewielki wpływ na twój organizm. Ale kiedy prywatny detektyw zje dwie lub trzy, poczuje gwałtowną potrzebę znalezienia odpowiedniego miejsca. Wtedy wysiądziesz, a on odjedzie. - I się spotkamy? - Ja też za tobą tęsknię, kochanie! - Powiedz mi, że jestem piękna. - Jesteś piękna jak rzadko która kobieta - powiedział wylewnie - zwłaszcza w czarnych koronkach. - Włożę podwiązki - dodała szybko. - Świetnie! Za to ja będę zupełnie nagi. http://www.endometrium.biz.pl szkole w West Paducah w Kentucky zginęło następnych trzech uczniów. Zarysował się pewien wzór nowego typu zbrodni. Jonesboro, Arkansas; Springfield, Oregon; Littleton, Kolorado; Fort Gibson, Oklahoma. Kolejne szkoły, kolejne tragedie. Gazety ostrzegały przed epidemią przemocy, która ogarnęła amerykańską młodzież. Niektóre obwiniały gry komputerowe, łatwy dostęp do broni, zapracowanie rodziców. A może to Hollywood, senat albo Jerry Springer? Coś trzeba było jednak zrobić, żeby powstrzymać tę klęskę. Zabronić posiadania broni, objąć cenzurą kreskówki, zainstalować w szkołach wykrywacze metalu, wprowadzić dla uczniów obowiązkowe mundurki. Cokolwiek. Agenci z Sekcji Badań Behawioralnych FBI, równie doświadczeni jak Quincy, nie wierzyli w proste rozwiązania. Czy masakry w szkołach stają się zjawiskiem o szerszym zasięgu, czy stanowią odosobnione przypadki? Czy te „normalne” dzieci, które dopuściły się zbrodni, zostały zmotywowane czynnikami zewnętrznymi, takimi jak media, czy może chodzi o jakiś głębszy problem, na przykład rozwojowy?
– Rainie, to mój syn. Jest załamany, myśli o samobójstwie. Nie dalej jak wczoraj próbował przebić sobie nadgarstek widelcem. Na litość boską, nie wiem, jak długo wytrzyma pobyt w tym zakładzie, i nie mam pojęcia, co robić. Shep twierdzi, że podobno macie dowody na udział kogoś innego... jakieś tajemnicze łuski, nie wiem. Nie możecie czegoś z tym zrobić? Oddalić zarzuty? Odesłać Danny’ego do domu? Proszę... – Błagalny głos Sandy załamał się. Nie znała dobrze Rainie. Nazywała ją przyjaciółką, jednak bardziej dlatego, że łączył je Shep Sprawdź Mała osunęła się jej bezwładnie w ramiona. Rainie wyniosła Becky ze schowka i położyła na chłodnej podłodze. Teraz Emery wziął sprawę w swoje ręce. – Rozszerzone źrenice – stwierdził. – Brak reakcji. Jak się nazywasz? Becky nie odpowiedziała. – Słyszysz mnie? Nadal milczała, ale kiedy pstryknął palcami, odwróciła głowę w stronę dźwięku. – Wstrząs – zawyrokował sanitariusz. – Prawdopodobnie wywołany urazem. Potrzeba czasu. Rainie kucnęła przy dziecku. Czuła coraz większy niepokój. Becky miała na nosie smugę brudu i pajęczyny we włosach. Była ubrana w zieloną koszulkę, na której Kubuś Puchatek i Prosiaczek tańczyli, trzymając się za łapki, a napis przekonywał, że dobrze jest mieć przyjaciela.