„kukułki"; po paru piwach był wprawdzie bardziej skłonny do wielkoduszności, ale nie potrafił już poprzestać tylko na tych paru. W niedługim czasie lepszy nastrój się ulatniał i znów zaczynała go ogarniać czerwona mgła gniewu. Bił teraz dziecko regularnie. - To tylko klapsy - tłumaczył. - Nie używam pasa, jak mój ojciec. Dla Iriny i jej matki była to słaba pociecha. Od samego odgłosu i widoku tych klapsów Joannę skręcał się żołądek, miała chęć rzucić się na niego i wykrzyczeć swoje uczucia, ale gdy dwa razy się na to zdobyła, złość Tony'ego zwróciła się znów ku dziecku: uderzył je pięścią. - To twoja kara - powiedział żonie, kiedy Irina jęczała. - Ty gnoju! - krzyczała Joannę wśród szlochu. - Ty wredny skurwysynu! Ponownie podniósł rękę. - Mam jej znowu przyłożyć? http://www.gabinetokulistyczny.net.pl/media/ - A z Dogewą nie nawiązywali kontaktu – podchwyciłam - dlatego zbierali się włączyć w życie ten plan, a jego śmierć poplątała im wszystkie zamiary. Orsanę interesowało co innego. - Jak myślicie, oni jeżdżą przyjaciel na przyjacielu? No, jeden staje się koniem, a inny - wampirem? - Wątpię. To znaczy, z pewnością, mogą, ale czy ty byś zechciała do skończenia świata być czyimś koniem? - Znaczy, że konie mieli prawdziwe – stwierdził wampir. -- W jakim stopniu zobaczyłem, to wszystkie ogiery są miejscowej rasy w jednym wieku – trzylatki. Obok Arlissu jest duża stadnina, można za¬interesować się, komu je niedawno sprzedali. - Proponuję pomówić po drodze. -- Ja, dając przykład, zarzuciłam na ramię szelkę. – I tak chyba nie zdążymy przejść dwadzieścia wiorst do zmroku, a przecież trzeba jeszcze odszukać konie. Chętnych do zachwycania się miejscowymi widokami nie było. ROZDZIAŁ 3 Od zachodu został wąski różowy pasek nad horyzontem, a drzewa nie przerzedzały się. Nad ziemią kłębiła się upiorna wieczorna mgła, w gęstwinach ostrymi głosami skrzeczały nocne ptaki.
- Mówiłem ci! - Chwycił ją za ramię i przytrzymał. - Nie chcę stąd iść! - Puszczaj! - syknęła. - Puść mnie w tej chwili albo zacznę krzyczeć! - Nie, nie zaczniesz. - Na wykrzywionej twarzy Christo-phera błąkał się uśmieszek. Sprawdź - Sandro, skoro powiedziałem, to zadzwonię. - W ogóle nie rozumiem, jak ty możesz pracować! Co ty jeszcze robisz w tym warsztacie, czemu nie jesteś w domu, czemu jej nie szukasz? - Bo Jo tego ode mnie oczekuje. Muszę pracować, bo mamy rachunki do zapłacenia, słyszałaś o tym? - Ale teraz zadzwonisz? - Sandro, naprawdę zaczynasz mnie wkurzać! - Dobrze już, dobrze. - I odłożyła telefon. 53 - Nadal nic - powiedział Novak Allbeury'emu za pięć dwunasta, siedząc w clio kilkaset metrów od domu Patsto-nów.