O tej godzinie nikogo tam nie ma. Kaplica Świętego Mikołaja zamknięta, wcześniej niż jutro nie dostanie się tam łaskawy pan. I wyjaśniło się, że Synaj to wcale nie święta góra, na której Mojżesz rozmawiał z Panem, a ściślej – nie tylko ona, ale i znana nowoararacka ciekawostka, skała nad jeziorem, na której odprawia się modlitwy do świętego Mikołaja. Królewska lakoniczność bileciku robiła wrażenie. Ani „czekam”, ani „przybądź”, ani co to takiego „Synaj”. Niezachwiana pewność, że on wszystko zrozumie i natychmiast przyleci na zew. A przecież widziała go tylko przez chwilę. O bogini! Dopytawszy się, jak dojść do Synaju (wiorsta z kawałkiem na zachód od klasztoru), policmajster udał się na nocną schadzkę. Dusza zamierała mu od czarownych przeczuć, a jeśli coś rzucało cień na jego zachwyt, to tylko wstyd za ubóstwo „Przytułku”. Powiedzieć, że przybył incognito, z tajną misją, w szczegóły się nie wdawać – umyślił sobie na poczekaniu pułkownik. Bez szczegółów nawet lepiej wyjdzie, bardziej tajemniczo. Ulice Nowego Araratu przed nocą jakby wymarły. Na całej drodze do klasztoru Lagrange napotkał tylko jedno żywe stworzenie – kota, w dodatku czarnego. Idąc wzdłuż białych ścian klasztoru, potem koło cerkiewki przy furcie, pułkownik dotarł do skraju lasu. Szedł jeszcze przez jakiś kwadrans szeroką, dobrze udeptaną, z lekka wznoszącą się ścieżką, aż zza drzew wyłoniło się wzgórze ze spiczastą wieżyczką; za nim nie było już nic oprócz czarnego, usianego gwiazdami nieba. http://www.lekarzewarszawa.com.pl czego wyciągnął wniosek, że do rzeczywistości przywołał go zapewne dźwięk bregueta, chociaż samego dźwięku w pamięci nie zachował. Lew Nikołajewicz! Obiecał, że będzie czekał na ławeczce nie dłużej niż do dziesiątej! Urzędnik zerwał się i wypadł z pokoju. A potem, po ulicy i po nabrzeżu, też nie szedł, tylko biegł. Przechodnie oglądali się – w statecznym Nowym Araracie biegnący człowiek, w dodatku późnym wieczorem, był najwidoczniej rzadkością. Z powodu samej tylko rozmowy ze świadkiem, choćby nawet ważnym, Berdyczowski nie pędziłby na złamanie karku, ale nagle zapragnął koniecznie zobaczyć jasne, dobre oblicze Lwa Nikołajewicza i pomówić z nim, po prostu pomówić, o czymś prostym i ważnym, o wiele ważniejszym od wszystkich śledztw. Biała kopuła Rotundy, jednej z miejscowych osobliwości, widoczna była z daleka. Podprokurator dobiegł tam kompletnie wyczerpany, utraciwszy już nadzieję, że zastanie Lwa Nikołajewicza. Ale oto z ławeczki podniosła się szczuplutka figurka i w powitalnym geście
sprowadził sobie trumnę. Wielka była, w drzwi się nie mieściła, więc żeby ją do sutereny wcisnąć, dziurę wyrżnął w ścianie. 56/86 Dziurę zalepił i popłacił koszty, ale straszy mi lokatorów po nocach, bo z jego pokoju Sprawdź seryjnych gwałcicieli, morderców i porywaczy. Ścigał zbrodniarzy o najwyższym ilorazie inteligencji i doprowadzał do tego, że sami wpadli we własne sidła. Badał zbryzgane krwią miejsca zbrodni, wykrywał tropy prowadzące do mordercy. Ratował ludziom życie i popełniał błędy, które czasem ktoś życiem musiał przypłacić. Wiedział, jak radzić sobie z tego typu stresem. Jego była żona, Bethie, ciągle powtarzała, że Quincy nie potrafi już normalnie funkcjonować. Jego światem stały się brutalne morderstwa i bez zagadki do rozwiązania po prostu nie wiedział, co ze sobą zrobić. Nigdy nie kreował takiego wizerunku swojej osoby, ale też nie próbował z nim walczyć. Rodzaj pracy, którą wykonywał, pociągał za sobą pewne konsekwencje. Spędzając tyle czasu na studiowaniu ekstremalnych przypadków okrucieństwa, łatwo jest stracić perspektywę. Wtedy we wszystkich wesołych miasteczkach zaczyna się widzieć pedofilii wypatrujących nowych ofiar. Wszystkie piwnice kryją ludzkie szczątki. Wszyscy czarujący, przystojni studenci wydają się utajonymi psychopatami.