- Naturalnie. Pod warunkiem, że jest damą. - Moim zdaniem prawdziwym dżentelmenem jest pański kuzyn, lord Fabian. Z jednakową kurtuazją traktuje wszystkie kobiety, od dam aż po kucharki - odezwała się Clemency, ignorując Orianę i zwracając się do markiza. Wyczuła naturalnie, że Oriana chciała ją obrazić, lecz świadomie nie podniosła rękawicy. Jej zdaniem panna Baverstock okazała się w gruncie rzeczy kobietą wulgarną i o pospolitym umyśle. Zastanawiała się raczej ze smutkiem, jak daleko posunął się markiz w stosunkach z Oriana, która wyraźnie kusiła go obfitymi wdziękami w stylu lady Hamilton. Clemency próbowała sobie wmówić, że nic ją to nie obchodzi. Mimo wszystko osiągnęła swój cel - dała wyraźnie do zrozumienia, jakie jest jej stanowisko odnośnie pana Baver¬stocka. Na razie musi się tym zadowolić. Wstała, lekko dygnęła i poszła poszukać Diany i Arabelli. Lysander stanął przed ciężkim dylematem. Oto bowiem nie mógł nic zarzucić zachowaniu panny Stoneham, sprzeczka zaś z pewnością nie wynikła z jej winy. Niechętnie jednak krytykował Orianę, chociaż ogarnęła go irytacja, że postawiła go w takiej niezręcznej sytuacji. Oriana widocznie doszła do podobnego wniosku, bo uśmiechnęła się i powiedziała z wdziękiem: - Och, nie chciałam urazić panny Stoneham. Podwładni potrafią być tacy drażliwi na swoim punkcie, zdaję sobie z tego sprawę. Jestem pewna, że nie zachęcała celowo mojego brata. Biedny Mark, powiem mu, że mi się naraził i powinien odtąd zaprzestać jakichkolwiek żartów z panną Stoneham. - Udało się jej wywołać wrażenie, iż Clemency niepotrzebnie robi tyle zamieszania. - Będę wdzięczny, jeśli tak uczynisz - odparł Lysander z widoczną ulgą. Odprężony, podniósł jej dłoń i ucałował. Piknik wyznaczono na wtorek, zaś w poniedziałkowe popołudnie Clemency zostawiła Dianę i Arabellę pod opieką lady Fabian i poszła pomagać ochmistrzyni. Biedna kobieta była już u kresu wytrzymałości i Clemency musiała sama zdecydować, ile butelek piwa i napoju imbirowego należy zabrać i czy może panie nie wolałyby lemoniady. Poza tym zamówiła u ogrodnika sałatę, ogórki i kosz świeżych owoców. Lord Fabian, Giles i Mark poszli na ryby, został tylko Lysander i naradzał się z Frome’em w swoim gabinecie. O czwartej Clemency zaniosła więc markizowi herbatę z ciastem śliwkowym. Gdy dziewczyna weszła, Frome porządkował właśnie dokumenty. - Dobry Boże, panno Stoneham, co się stało z Timsonem? - zapytał Lysander, biorąc od niej tacę. - Pomaga pani Marlow w przygotowaniach do jutrzej¬szej wycieczki, milordzie. Trzeba przenieść kilka ciężkich koszy. Markiz mruknął coś pod nosem, ale dał spokój. - Frome, może filiżankę herbaty? - zapytał. - Panna Stoneham panu naleje. - Nie, milordzie, dziękuję. Muszę wracać. Obiecałem Staremu Batesowi, że do niego wpadnę. Biedak czuje się ostatnio coraz gorzej, i gorzej. - To suchoty, prawda? - Tak jest, to już trzeci z jego rodziny w tym roku. - Pokiwał głową ze smutkiem i podniósł płaszcz. - Czy możemy jakoś im pomóc? - Markiz spojrzał na Clemency. http://www.makabiwarszawa.pl wytrzeć i przebrać. Ale najpierw sama się przebierze. Schowała się za liściastym krzakiem na tyle wysokim, by zasłonić ją przed wzrokiem dzieci i zarazem na tyle niskim, by wciąż mogła je obserwować. Zdjęła kostium. Pod wpływem impulsu uniosła do góry ręce i przeciągnęła się powoli, rozkoszując się dotykiem promieni słonecznych na nagiej, rozpalonej skórze. Nieopodal trzasnęła gałąź, Willow odwróciła się, by zobaczyć, co wywołało ten hałas, i wstrzymała oddech. Scott Galbraith stał zaledwie kilka metrów dalej! Jego niebieskie oczy odbijały malujące się w jej spojrzeniu zdziwienie. Z trudem powstrzymując okrzyk oburzenia, okryła się leżącym
sobie o wydarzeniach minionego wieczoru. Rozejrzał się dookoła. W pokoju panował okropny bałagan. Wszędzie porozrzucane były ubrania. Przeszedł przez pokój, podnosząc po drodze koszulę, krawat, spodnie. Gdy wziął do ręki marynarkę, z wewnętrznej kieszeni wypadła jakaś koperta. Podniósł ją i przyjrzał się jej uważnie. Przecież wczoraj Sprawdź Żadnej odpowiedzi. Oparł się plecami o drzwi, wpatrując się smętnie w swoje czarne, wypolerowane buty. R S - W takim razie posłuchaj - prosił. - Są trzy sprawy, o których chcę ci powiedzieć. Później pójdę, jeżeli wciąż będziesz chciała, żebym dał ci spokój, tylko proszę, najpierw mnie wysłuchaj. Nagle drzwi otworzyły się i Scott, straciwszy równowagę, wpadł do środka. Podniósł się i otrzepał. Willow cofnęła się, ale jej chłodne spojrzenie skierowane było prosto na niego. - Dobrze. - Jej głos był jeszcze bardziej lodowaty niż spojrzenie. - Ale nic, co powiesz, nie zmieni tego, co do ciebie