cierpię, kiedy mam we krwi samą kofeinę. - Czy mój ojciec kiedykolwiek to widział? - Parę razy. - Czy jego uwagi były bardzo pogardliwe? - W skali od jednego do dziesięciu - gdzieś w okolicach dwunastu. - Całkiem nieźle. Komentarz mojego dziadka sięgnąłby piętnastu. - Twój dziadek jeszcze żyje? - Rainie była zdumiona. Quincy nigdy nie mówił o swoim ojcu. Właściwie o matce też w ogóle nie wspominał. Może tylko raz, kiedy powiedział, że umarła, kiedy był mały. Kimberly zdmuchiwała parę znad filiżanki. - Tak, żyje. Przynajmniej... powiedzmy, z technicznego punktu widzenia. Choroba Alzheimera. Gdy miałam dziesięć lub jedenaście lat, trafił do szpitala. Odwiedzaliśmy go kilkanaście razy w roku, ale ostatnio już dawno nie byliśmy u niego. Chyba dlatego, że nie rozpoznaje nas, nawet taty, więc... W każdym razie dziadek nie lubi obcych. - To musi być trudne. Jaki był wcześniej? - Twardy. Cichy. Na swój sposób zabawny. Mieliśmy zwyczaj jeździć na Rhode Island na jego farmę. Miał kury, krowy, konie i sad. Mandy i ja uwielbiałyśmy to. Dużo miejsca do biegania i można było robić tyle fajnych rzeczy. - Waszej mamie to nie przeszkadzało? - spytała sceptycznie Rainie. http://www.meble-kuchenne.edu.pl/media/ przykleił się do ciała. Drżała. Zły sen. Ale niczego nie pamiętała. Poczekała. Skupiła się na oddechu, aż serce zaczęło bić wolniej. Potem włączyła lampkę nocną i po cichu poszła do kuchni. Drzwi do kolegi były zamknięte. Słyszała miarowe pochrapywanie Bobby'ego. Trochę ją to uspokoiło. Bobby miał nową dziewczynę i ostatnio rzadko bywał w domu. Jego sprawa, ale teraz Kimberly cieszyła się, że ktoś jest obok, nie czuła się taka samotna. Usiadła przy kuchennym stole. Wiedziała z doświadczenia, że trochę potrwa, zanim znów będzie mogła wrócić do łóżka. Ale nawet wtedy nie mogła mieć pewności, czy zły sen nie wróci. Czasami śniła o Mandy jadącej swoim explorerem, podczas gdy ona sama desperacko usiłowała chwycić kierownicę. Czasem śniła o samej sobie, jak biegnie przez długi ciemny tunel, widzi w oddali ojca, ale nie może go dogonić. Pewnego razu śniła
Po pierwsze: zatrzymać sprawcę, jeśli wciąż przebywa w pobliżu. (Czy sprawca nie uciekł z miejsca przestępstwa? Ach, te pozamykane drzwi.) Po drugie: zgromadzić i wylegitymować świadków oraz podejrzanych. (Tłum uczniów, którzy wybiegli już z budynku. Walczący o życie Bradley Brown. Zapewne byli świadkami, ale teraz nie mogła się nimi zająć.) Po trzecie: zbadać miejsce przestępstwa. Sprawdź jednak nie chciał się z nią rozstawać. - Dziękuję za to spotkanie - powiedział rzeczowo. - Nie ma sprawy - odparł Luke. Nagle zaczął mówić bardzo wolno i niezwykle niskim głosem. - Wydawał się pan porządnym gościem, dlatego postanowiłem spotkać się z panem osobiście i osobiście odpowiedzieć na pań¬ skie pytania. - Oczywiście. Zawsze lepiej rozmawiać w cztery oczy. Nie chciałbym jednak przeszkadzać... - Wie pan, jak jest w małych miastach. Mamy dużo czasu i chętnie po¬ znajemy nowych ludzi. Rainie aż przewróciła oczami. To był chytry numer, ale mimo wszystko Mitz trochę się wyluzował i w końcu rozsiadł się wygodnie. - Sprawa jest bardzo prosta - powiedział energicznie. - Prowadzę rutynową