- I dlatego - wziął głęboki oddech -jestem teraz tutaj... - Drugie skrzypce... Ponownie zrobił kilka kroków do przodu. Willow cofnęła się, ale natknęła się na krawędź łóżka. Nie mogła już dalej uciekać. Scott przesunął się bliżej i wziął ją w ramiona. - Jakie drugie skrzypce? - Drżała. Próbowała wyrwać się z jego uścisku, ale przytulał ją coraz mocniej. - Nie kocham Camryn, a ona nie kocha mnie. Ale powiedziała mi coś, w co sam długo nie chciałem uwierzyć. I to sprowadza nas do trzeciej kwestii. Wyrzucam cię z pracy, nie pracujesz już dłużej w Summerhill jako niania! - Zesztywniała, ale on mówił czule dalej: - Ponieważ to ty jesteś kobietą, którą kocham i-to z tobą chcę spędzić życie. Nie z nianią, lecz z żoną. Spojrzała na niego pytająco, nie wierząc w jego słowa. - Nic nie rozumiem. Dlaczego oświadczyłeś się Camryn, skoro... - Skoro jej nie kocham? - dokończył. - Na tym polegał mój genialny plan. Znam Camryn od dawna, jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, lubimy te same rzeczy. Ona uwielbia dzieci, a one wprost ją ubóstwiają... http://www.my-medyczni.com.pl/media/ - Nie mówiłaś mi nigdy o ojcu Jamiego - wyszeptał, odruchowo przechodząc z nią na ty. R S Willow nie chciała rozmawiać o Chadzie. Oczywiście Scott nie wiedział, że ojcem Jamiego był jego brat, ale nie potrafiła kłamać. Cała sytuacja bardzo ją niepokoiła. - Mówiłam - odparła głosem, który miał oznaczać, że nie chce na ten temat rozmawiać - że nie jest już częścią mojego życia. - Tak, ale nie wiedziałem, że musiałaś przejść sama przez całą ciążę. To musiało być bardzo ciężkie przeżycie. - Nie uważałam za konieczne zagłębianie się w szczegóły - ucięła rozmowę. To był odpowiedni moment, by dać mu do
Lizzie wtuliła się w nią. Małe rączki owinęły się wokół zielonego materiału sukienki. Willow zaczęła nucić, a potem cicho śpiewać kołysankę, która zawsze uspokajała Jamiego. - Tę piosenkę śpiewała mi mamusia! - Bardzo ją kochałaś, prawda, skarbie? I na pewno wciąż za nią tęsknisz? Sprawdź Z przyjemnością wchodziła do tego małego pokoiku. Przestało ją razić panujące tu ubóstwo i cieszyła się z ota-czającej ją ciszy i spokoju - bardzo sobie ceniła tę odrobinę prywatności. Właśnie wypadała pełnia księżyca i przez okno sączyły się blade promienie, wypełniając pokój chłodną poświatą. Księżyc oświetlał stojącą na stoliku miniaturkę z podobizną ojca, a także mały biały trójkąt na kapie łóżka. Zdziwiona Clemency odłożyła świeczkę i podniosła papier. To, co przeczytała, okazało się tak okropne, że litery zatańczyły jej przed oczyma. Musiała podejść do światła i mocno trzymać kartkę, by skończyć odczytywać wiadomość. Arabella pojechała z Markiem Baverstockiem na jarmark! Jak mogła być aż tak nierozsądna i pozbawiona poczucia przyzwoitości! W dodatku wybierała się z nim na kolację do „Korony”. Na chwilę zrobiło się jej słabo z przerażenia. Taki wypad do cna zrujnuje reputację dziewczyny - trzeba ją powstrzymać! Opadła na łóżko, usilnie starając się wymyślić, co począć. Od razu odrzuciła myśl o powiadomieniu ciotki; to najkrótsza droga ku hańbie, tego była pewna. Nie może też zdradzić się z tym przed markizem. Jest kochającym bratem, ale po pamiętnej awanturze z Joshem Baldockiem Clemency oba¬wiała się, że Lysander nie pohamuje gniewu i jeszcze bardziej upokorzy Arabellę. Nie wspominając już o tym, jak niezręczna dla niej samej byłaby ich konfrontacja... Musi wziąć sprawy w swoje ręce. Po pierwsze sprawdzi, czy Arabelli rzeczywiście nie ma w pokoju, a potem spróbuje znaleźć dziewczynę, zanim ta dotrze do „Korony”. Gdyby doszło do najgorszego, zabierze ich oboje do pani Stoneham, jednak miała szczerą nadzieję, że nie okaże się to konieczne. Zdawała sobie sprawę, że kuzynka nie pochwala jej gierek i niebezpieczeństw, na jakie naraża się w Candover Court. Clemency wolała nie robić nic, co mogłoby sprawić, że pani Stoneham napisze do Jamesona i powiadomi go o miejscu jej pobytu. Szarpnęła z przejęciem guziki sukni. To nie jest okazja na eleganckie czarne jedwabie. Powinna włożyć coś starego, najlepiej sukienkę, w której była na grzybobraniu, oraz solidne buty. Znalazła też podniszczony szary płaszcz. Wyjęła z włosów grzebienie i za pomocą czarnej aksamitki zgrabnie związała je w koński ogon. Dziesięć minut później opuściła pokój i na palcach poszła do sypialni Arabelli. Nie zastała tam nikogo. Zdecydowała się wymknąć tylnymi drzwiami. Wiedziała, gdzie Timson zostawia klucze. Gdy schodziła do hallu, każde skrzypnięcie drewnianych schodów wydawało się jej nienaturalnie głośne. Nie zauważyła, jak na końcu korytarza powoli zamknęły się drzwi. Oriana z uśmiechem zadowolenia obserwowała jej wyjście. To już koniec panny „nietykalskiej”, pomyślała, dobrze jej tak! Podczas, gdy Clemency skradała się na dół, Arabella i Mark zajechali na jarmark. Pan Baverstock oddał konia stajennemu z „Korony”, następnie wręczył swej towarzyszce maskę, włożył swoją i razem skierowali się w stronę błoni. Za dnia to miejsce roiło się od ludzi, było wypełnione śmiechem i gwarem rozmów i przynajmniej wydawało się przyzwoite. Wieczorem sytuacja się zmieniła. Plac, gdzie po południu niezliczone tłumy oglądały zawody dla dzieci i konkurs wspinania na słup, stał teraz nieco opustoszały, tylko pośrodku pląsali ze śmiechem amatorzy nocnych tańców. Z zarośli dochodziły piski i szamotanina licznych par. Obdarty skrzypek w postrzępionym kubraku z trójkątnym kapeluszem na głowie grał z zapałem skoczne melodie. Na beczce obok niego stał kufel piwa. Wiszące na drzewach stare rogowe pochodnie rzucały na trawę nierówne cienie, sprawiając wrażenie, że oto wśród tań¬czących zjawił się sam diabeł i udając grajka przygrywa im do tańca. W namiocie, gdzie podawano piwo, kręciło się mnóstwo hałaśliwych, podchmielonych typków, którym niewiele bra¬kowało, by spili się do nieprzytomności. Mark i Arabella nie byli jedynymi postaciami w maskach. Całe rzesze młodych, rozdokazywanych paniczów przyjechały z pobliskiego miasta w poszukiwaniu usłużnych wiejskich dziewcząt. Tu i ówdzie rozlegały się okrzyki i chichoty, gdy błądzące męskie dłonie Gęgały głębiej za bluzki i pod sukienki. Z łatwością można by więc zrozumieć lady Helenę, że uważała to miejsce za najmniej odpowiednie dla swojej bratanicy. Mark zerknął na zegar na ratuszu - właśnie minęła dziesiąta. Jeszcze ze trzy kwadranse postara się zabawiać Arabellę, a potem uda się do „Korony”, by oczekiwać słodkiej panny Stoneham. Oriana miała rację, to zdecydowanie lepszy plan - dziewczyna nie zechce być widziana wśród tego motłochu.