pachną te omlety. Maggie ze śmiechem sięgnęła po talerze i postawiła je na stole. - Uważam, że robię doskonałe omlety, więc przyjmuję to za komplement. Ash zasiadł naprzeciwko niej, rozłożył sobie serwetkę na kolanach. - To dobrze, bo chciałem, żeby to był komplement. - Sięgnął po dzbanuszek z syropem klonowym, przechylił zdecydowanym gestem i wylał całą zawartość na swój talerz. Maggie zrobiła wielkie oczy. - Może jeszcze? Ash podniósł głowę, uśmiechnął się niewinnie i odstawił pusty dzbanuszek. - Co mam powiedzieć? Lubię słodkie. Pewnie dlatego tak lubię ciebie. - Ja? Słodka? - Maggie zaśmiała się. - Pierwsze słyszę. Ash odkroił spory kawałek omletu i włożył go do ust. http://www.oczyszczanie-organizmu.net.pl/media/ upadku Iriny i zobaczyła pusty wyraz oczu dziecka. Miała ochotę krzyczeć albo po prostu zwinąć się w kłębek i umrzeć. Uwierzono jej, a co najważniejsze, okazało się, że Tony nie wyrządził małej poważniejszej krzywdy. Nie miała obrażeń wewnętrznych, nie zadawano żadnych podchwytliwych pytań. Byli pełni współczucia dla nich obu. Joannę zostawiła fiestę przed szpitalem i zamówiła taksówkę, żeby w drodze powrotnej móc siedzieć z Iriną, tulić ją, pocieszać i po raz nie wiadomo który zapewniać o swojej miłości. Córeczka przywarła do niej kurczowo, ale aż do samego domu nie odezwała
- Tannerów? Maggie poczuła się nieswojo. - Tak. Mają u was rachunek, prawda? Ash mówił, że nie będzie żadnych problemów. Myrna wysoko uniosła brwi. - To słodkie dzieciątko, to Asha? Sprawdź szyję... Ocknął się, nim doszła do drzwi wejściowych. Doskonale wiedział, dokąd zmierza, ale wolał nie spuszczać jej z oka. Carrie zarzuciła na siebie dżinsową kurtkę, wzięła plecak i dopiero potem poszukała oczami Lulu. Chciała jak najprędzej opuścić ten dom, ale nie mogła zapomnieć o zrozpaczonej przyjaciółce. Lulu właśnie schodziła na dół. Miała na sobie obcisłą srebrzystą suknię i świeżutki makijaż. R S - Naprawdę bardzo mi przykro -powiedziała Carrie. - Nie udało mi się zdobyć tego telefonu.