siedział przy komputerze w gabinecie przyległym do sypialni i robił coś, na co pozwalał sobie niezwykle rzadko. Rozmyślał. Wcale nie na temat niedzielnej natrętnej i obraźliwej wizyty Helen Shipley. I tak nie miał wpływu na jej opinię o sobie. Rozmyślał o dwóch innych sprawach. Pierwsza dotyczyła Lizzie. A ściślej rzecz biorąc, Christophera Wade'a. Jeśli gdzieś kryje się gówno, wystarczy kopać dostatecznie głęboko, użyć właściwych narzędzi oraz ludzi -i ma się wszelkie szanse je odnaleźć. Więc Allbeury kopał. I znalazł. Christopher Edward Julian Wade w wieku szesnastu lat trafił pod sąd za posiadanie kokainy. Dwa lata później został aresztowany i ostrzeżony za zaczepianie prostytutek w King's Cross. A teraz druga sprawa. Komputer właśnie wysiadł mu dwa razy z rzędu, http://www.pogotowie-weterynaryjne.pl - My też mamy nadzieję - szczerze odpowiedziałam. Kolacja wlokła się trzy godziny, i kiedy nareszcie wróciliśmy do swoich pokoi, minęła północ. Gdzieś w środku zamku coś wpadło w przygnębienie i przeciągle zaskrzypiały deski podłogowe, zajęczały i otworzyły się ciężkie drzwi. W nieszczelnych ramach zawodził wiatr, za szafami skrobały myszy; do pełni szczęścia brakowało pobrzękiwania łańcuchów łażącej po korytarzach zjawy. - Rolar weźmie sobie parter i gospogarcze pomieszczenia - prawem dyplomowanego specjalisty zarządzałam, wtykając palcem w podniszczony plan zamku. -- Ty, Orsana, powałęsaj się po pierwszym piętrze, od służebnych sypialni do naszego pokoju, - może zjawa zechce odwiedzić gości? Ja zaś sprawdzę trzecie piętro, dach i wieżyczki. - A jeżeli my to zobaczymy, co mamy wtedy robić? - z drganiem uściśliła najemniczka. - Nic - uściśliłam. - Nic?! - A co możecie zrobić? Jeżeli nie zapomnicie języka w gębie, spróbujcie z nim pogadać. Może, ono czegoś chce? Może - istną drobnostkę: przepowiedzieć zagładę, wskazać zamu-rowany w ścianie skarb lub własny szkielet? - Jego szkielet leży w grobowcu rodzinnym - sceptycznie burknęła Orsana. - No i co, może ono dawno marzyło przeprowadzić wycieczkę do własnego szkieletu? Może, mu na plecach leżeć niewygodnie? Może, po prostu jest mu samotnie? - Nie będę jego przewracać! - oburzyła się Orsana. -- I obok leżeć też nie będę. Niech smutno będzie komukolwiek innemu, mnie tym nie namówisz. - A ciebie nikt nie prosi. Przeprosisz i uciekniesz za mną. - I za mną - wtrącił się Rolar,- jeżeli ono takie same, jak na portrecie, to zgadzam się osłodzić jego samotność! - Jeżeli się spotkamy - uściśliłam,- zapamiętajcie, gdzie wy jego widzieliście, i znowu zawołajcie mnie. I, na bogów, trzymajcie się nieco dalej od tej przeklętej porcelany! Jedna strata - i my nie tylko nie zarobimy na owies dla koników, ale na dodatek zostaniemy na lodzie.
córkę za rękę i odciąg-nęła od Christophera. - No co? - spytała Sophie. - Mamusiu, co ty robisz? Lizzie policzki płonęły. Puściła dziecko, zdając sobie sprawę, że z głupoty i desperacji wdarła się na terytorium, którego przysięgła nie tykać. Teraz musiała jakoś to zatuszować, póki nie będzie za Sprawdź nim na gruncie zawodowym, ale jako prawnik przywykł do słuchania, doradzania i oczywiście dyskrecji. Praktycznie obcy człowiek - może to i lepiej, będzie bardziej obiektywny - a mimo to przyjaciel, bardziej jej niż Christophera, nawet jeśli to dzięki niemu się poznali. Odstawiła filiżankę i poszła poszukać numeru. Allbeury był w biurze, odebrał telefon natychmiast. Powiedziała, że koniecznie musi z nim porozmawiać i że zależy jej na absolutnej dyskrecji. - To się rozumie samo przez się. Gdzie teraz jesteś? - Ciągle w Marlow, ale przyjadę do miasta. - Jesteś pewna?