niego z boku w czasie jazdy - jest naprawde niesamowicie przystojny. Uważaj, Lizzie. I znów przestrzega samą siebie. Zatrzymał jaguara przed domem i wyłączył silnik. - A więc za kilka dni wracasz, tak? Nagle poczuła się jak nastolatka żegnająca się z chłopakiem po pierwszej randce przed domem rodziców. Nie - randce. - Tak - odparła dość sucho - ale najpierw czeka mnie Manchester, Leeds, York, Newcastle, Glasgow, Edynburg... no i jeszcze Kraina Jezior. - Podniosła torbę z podłogi. -A po tym wszystkim będę się nadawała tylko do całkowitej kasacji. - W takim razie będziesz potrzebowała przyjaciela, który da się skasować razem z tobą - zauważył Allbeury. -A na wypadek gdyby ci została jakaś kropla siły, mam nadzieję, że zapamiętasz mój numer telefonu. 78 http://www.prawidlowabudowa.com.pl/media/ - A kto powiedział, że Władcy potrzebny jest Krąg? Druga sprawa, bez niego on nie przejdzie i przywrócić nikogo nie będzie mógł. ...ból w nogach staje się nieznośny, ale to nie zmęczenie - mięśnie drżą os skurczy, bo tak trzeba i w tym samym czasie niemożliwe jest iść dalej... - Rolar, a “tamta strona” - to gdzie? Dokąd otwiera się Krąg? Inny czas, wymiar, rzeczywistość? - Władczyni wszystko ci wyjaśni - Rolar raptownie zmienił temat: - Może zrobimy postój? Konie zmęczyły się, jest czas obiadu, a ta ścieżka prowadzi do źródła, a to zaś święte źródło. Orsana, wstawaj! Wymieszaj krew, która stała dość długo, bo będziemy jeść obiad! - Święte? - zainteresowałam się, uspokajając Smołkę, a razem z nią Wianka. Orsana słodko przeciągnęła się, oglądając się po bokach. - Tak, jest legenda, że niegdyś tędy przechodził wędrowny dajn. -- Rolar śpieszył się i bez szczególnego szacunku wszedł na legendarną drogę. - W przeddzień święty ojciec wypił całe wino i od rana go męczyło wszystko niegasnące pragnienie. Kiedy w cierpieniu chciał się napić moczu, którego nie było, dajn padł na kolana i błagał wszystkich czterech bogów naraz. Bogowie - którym najwidoczniej także nie były obce regularne alkoholowe libacje - okazali przychylność do prośby cierpiącego i spod korzeni ogromnego dębu wybiło źródło. Ma się rozumieć, źródło ogłoszono świętym i zaczęli do niego przychodzić pielgrzymi. - Ja nie widzę żadnego dębu - sprzeciwiłam się, oglądając las – nie mam wątpliwości. On jest sosnowy. - Kilka lata temu go ścieli, bo wysechł, przegnił i groził upadkiem na spragnionych oraz zapchaniem krynicy. Przez pewien czas nad źródłem wznosił się pamiątkowy pień, lecz niektórzy niebłogosławieni pielgrzymi zaczęli pisać na nim sprośne słowa i do tego go wykarczowali. Ku mojemu, mmm, ogromnemu ubolewaniu. W czasie słonecznego żaru tak przyjemnie było posiedzieć na gałęziach, popić wody, poczytać, coś dodać... - A w Witiagskim zamku często bywasz? - niewinnie zainteresowała się Orsana. - Pary raz zaglądałem tam z przyjaciółmi, nic szczególnego. Dlaczego się śmiejecie? - zmieszał się wampir. - Tak, coś przypomniałyśmy sobie... Po kolei napiliśmy się i napełniliśmy manierki w niegłębokiej, utwardzonej przez kamienie jamie, od której wił się maleńki strumyczek. Woda okazała się chłodna, że aż paraliżowało szczękę. Również z lekka pachniała zgniłymi jajkami, lecz Rolar zapewniał, że należy potrzymać odkorkowane manierki kilka minut, i zapach odejdzie bez śladu. Postój zdecydowaliśmy urządzić w tym samym miejscu, na polance obok źródła, wśród łąki traw z kwitnącym zielem. Zainteresowana rozwinęłam mapę i zauważyłam, że źródło figuruje na niej jako “zdobywcza rozkosz” oraz, że obok niego jest osiedle pod nazwą Zdobycz padnięta. Widocznie tam dajn upił się. - Wy rozpalcie ognisko i przygotujcie obiad, a ja pójdę na obchód - zdecydował wampir. -- Dowiem się co i jak .
- Wobec tego możemy wreszcie spokojnie porozmawiać - Nik mówił cicho, żeby przypadkiem nie obudzić dziecka. - Wejdź, usiądź. Pogadamy. Weszła do pokoju, usiadła. Musiała usiąść na łóżku Nikosa, bo innego miejsca nie było. - Spiro przyniósł twoje rzeczy - zaczął Nik. Zamknął Sprawdź przed sobą wózek z przysypiającym Dannym. R S Carrie usłyszała za plecami odgłos zamykającej się ciężkiej furtki. Odwróciła się, dopadła do ogrodzenia, zaczęła szarpać żelazne pręty. Tym razem furtka się nie otworzyła. Nik niewzruszony maszerował pod górę razem z Dannym. Dogoniła ich dopiero przed wejściem do domu, kiedy Nik już trzymał chłopczyka na rękach. - Nie zabierzesz mi go! - zawołała Carrie. - Rozumiesz? - Nigdzie go nie zabieram - odparł Nikos, podając jej Danny'ego. - Chciałem go tylko zanieść do łóżeczka. - Ty nas chciałeś rozdzielić! - histeryzowała Carrie.