najczęściej zostawiała go samego z jego problemami. J.T. Swift był głęboko wrażliwym, zamkniętym w sobie dwunastolatkiem. Sebastian w jego wieku nie miał tak głębokich myśli. Płakał, a potem jak najdalej odpychał od siebie przyczyny swych smutków. – Rany w końcu się goją – powiedział bezradnie. – Jeśli są tak głębokie jak po stracie ojca, zabiera to dużo czasu i zostaje blizna. Po jakimś czasie ta blizna już nie boli, ale zawsze przypomina o tym, co się straciło. I o własnej odwadze w obliczu tej straty. Chłopiec potrząsnął głową. – Ja nie jestem odważny ani dzielny. – J.T., robiłem wiele rzeczy. Strzelałem i do mnie strzelano, ścigałem porywaczy, terrorystów, szaleńców i wszelkiego rodzaju bandytów, jakich tylko potrafisz sobie wyobrazić. Mogę o sobie powiedzieć, że poznałem prawie całe zło tego świata. – Dobierał słowa tak, by mówić jak najprościej. – Ale chyba najtrudniejsze w całym moim życiu było to, gdy musiałem patrzeć na płacz babci po śmierci moich rodziców. J.T. również się wyprostował i głośno pociągnął nosem. http://www.profile-elewacyjne.info.pl/media/ - Dość tego! - ryknął i uderzył ją w twarz. Oszołomiona ciosem upadła na łóżko. Gdy hrabia podniósł ją szarpnięciem, zobaczyła, że w progu stoi drugi napastnik i celuje z pistoletu w Romana i Kita. - Dobrze! - krzyknęła. - Poddajemy się! - Słyszeliście - warknął Kingsfeld. - Rzućcie broń. - Co to ma znaczyć, Astinie? - zapytała lady Drewsbury, wychodząc z przyległego pokoju. W rękach ściskała wazon. Dostrzegłszy stalowy błysk w jej oczach, Victoria zrozumiała, po kim Sinclair odziedziczył siłę charakteru. - Po prostu twój wnuk oszalał i nie zostawił mi
Z pokoju znajdującego się po lewej stronie korytarza dobiegły kroki, a po nich męski głos: - No, no, interesujące. Od razu poznała miękki szkocki akcent. - Pan Harding. Szukam męża. Jasnowłosy wielkolud skrzyżował ramiona na Sprawdź W trakcie drogi do domu dwukrotnie tracił siły i Lucy musiała go podtrzymywać, by nie upadł. Szedł kilka metrów, opierał się o drzewo albo chwytał rękami liście paproci i znów pokonywał kilka metrów. Miał szczęście, że przeżył upadek. Szli dłuższą, lecz łatwiejszą trasą. Do domu wsunęli się przez tylne drzwi. Madison, J.T. i Kileyowie, którzy dotarli tu znacznie wcześniej, grali na podwórzu w siatkówkę. Lucy wiedziała, że będzie musiała jakoś wyjaśnić im obecność Sebastiana, ale zamierzała to zrobić później. Wkuchni Sebastian usiadł na podłodze, opierając się plecami o szafkę. Oczy miał przymknięte i był bardzo blady. Nad jego prawym okiem formował się wielki siniak. Wyglądał okropnie.