- Ja ją umyłam, ty wytrzyj - rozkazała, ignorując jego zdziwioną minę. - A jak brzmią słowa listu w dniu dzisiejszym. - Mniej więcej tak samo, równie mało konkretnie: wynoś się, bo inaczej... Alli obróciła się, uniosła brew pytająco. - Jeśli ktoś przypuszcza, Ŝe parę listów i drobne świństwa zmuszą Nitę do opuszczenia posiadłości, to jest to albo wariat, albo głupiec. Mam nadzieję, Ŝe coś z tym zrobicie, zanim Nita weźmie sprawę w swoje ręce. Mark, wycierając Erikę, skinął głową. - Zamierzam pokazać ten list Gavinowi - rzekł – by stwierdził, czy pisze go ta sama osoba, która napisała inne. Zwrócił małą Alli, która zauwaŜyła, Ŝe o ile poprzednio Mark unikał fizycznego kontaktu z dzieckiem, to teraz gotów był kołysać ją, aŜ zaśnie. Alli wydawało się, Ŝe Mark ma skłonność do zrywania więzów, gdy stwierdza, Ŝe stają się zbyt silne, albo gdy widzi, Ŝe sam za bardzo się zaangaŜował. - Kolacja dla ciebie jest w piecyku. - Dzięki. - Ubrałam małą do snu i pokołyszę ją, nim zaśnie - powiedziała. - MoŜesz się do nas przyłączyć. - Po co? Wzruszyła ramionami. http://www.recepty.info.pl - Niewątpliwie będę miała okazję przekonać się osobiście. Powiesz o tym ojcu czy ja mam to zrobić? - Porozmawiaj z nim, Oriano, nie powinien mieć zastrzeżeń. Lady Helena Candover posłuży za przyzwoitkę, poza tym przyjadą Fabianowie. - Zgoda - odparła Oriana. Sir Richard Baverstock był człowiekiem nad wyraz leniwym, a od czasu śmierci żony, czyli od przeszło pięcia lat, nie robił nic, co bezpośrednio nie wiązało się z jego wygodą. Przed trzema laty Oriana musiała sama zorganizo¬wać swój debiut w towarzystwie, niemal siłą zmuszając babkę do poczynienia niezbędnych kroków. Na obronę sir Richarda trzeba powiedzieć, że nie żałował funduszy, aby córka wypadła jak najlepiej. Prawdę mówiąc, był dumny z jej wyglądu i sukcesów towarzyskich i z ochotą wy¬słuchiwał cotygodniowych sprawozdań swojej matki na ten temat. Upewniwszy się co do należytej opieki w Candover Court, nie sprzeciwiał się wyjazdowi, ba, zgodził się nawet, by rodzeństwo pojechało najlepszym powozem. - Polujesz na Storringtona? - mruknął. - Dobrze się zastanów, zanim skoczysz do tej rzeki, moja droga. Słysza-łem, że niezbyt dobrze mu się wiedzie; nie mam zamiaru utrzymywać kosztownego zięcia. Oriana zbyła to milczeniem. Ojciec potrafi być czasami wyjątkowo obcesowy, pomyślała. Poza tym dobrze wiedziała, że zapłaci, ile trzeba, byle tylko wieść spokojne życie. - Wyjeżdżamy w piątek - rzekła na koniec. Gospodyni pokazała Clemency sypialnię na poddaszu, którą do niedawna zajmowała panna Lane. Woźnica bez-ceremonialnie rzucił na podłogę jej małą torbę i dziewczyna doznała szoku na widok miejsca, w którym przyszło jej spać. Ściany pokoju, pobielone wapnem ze dwadzieścia lat temu, były przebarwione i wyblakłe od słońca. W rogach widniały ciemne ślady po załamu, świadczące o przecieka¬jącym w wielu miejscach dachu. Przed łóżkiem leżał maleńki dywanik, poza tym nic nie zakrywało desek podłogowych. Pod ścianą stała obdrapana szafka z wiszącym nad nią poplamionym lustrem. Łóżko miało wprawdzie baldachim, lecz jego okres świetności już dawno minął, podobnie jak materaca, który w dotyku wydał się jej zdecydowanie nierówny. Na korzyść pokoju przemawiały dwie rzeczy: było tu czysto, a po drugie okno wychodziło na południe, dzięki czemu widziała z niego bramę i podjazd. Teraz, pod koniec sierpnia, wpadające popołudniowe słońce stwarzało tu pewien staromodny, nie pozbawiony uroku nastrój. Clemency niespiesznie rozpakowała się. Za bawełnianą zasłoną znalazła kilka kołków do powieszenia rzeczy. Gospodyni poinformowała ją, że w dzbanie znajduje się świeża woda, brudna zaś będzie wylewana codziennie przez służącą. Dała też Clemency jasno do zrozumienia, by nie spodziewała się rano gorącej wody, bowiem to przywilej zarezerwowany wyłącznie dla dam i dżentelmenów na dole.
Pani Stoneham pożegnała gadatliwą panią Lamb i zaczęła się zastanawiać, co się dzieje z Clemency, gdy zjawił się niespodziewany gość. Przycinała właśnie róże w ogrodzie, jednym okiem wypatrując młodej kuzynki, gdy przed bramę Ujechała dwukółka. Niski, elegancki mężczyzna poluzował lejce i zsiadł z powozu należącego, jak rozpoznała pani Stoneham, do zajazdu „Korona”. Koń schylił łeb i zajął się skubaniem trawy, a przybysz zabezpieczył koła kilkoma polnymi kamieniami i podszedł do furtki. - Pani Stoneham? - Tak. Mężczyzna wręczył jej wizytówkę. Pani Stoneham spa¬rzała na kartonik i serce jej zabiło. Prawnik z kancelarii w Londynie - to oczywiste, w jakim celu się tu zjawił. - Czym mogę panu służyć, panie Jameson? Przyznam, iż nie przypominam sobie pańskiego nazwiska. - Proszę pani, czy możemy porozmawiać na osobności? Sprawdź - Możesz, kuzynko, sobie wyobrazić, że nie mogłam zasnąć. W dodatku przy zdejmowaniu pończoch uderzyłam się pechowo o szafkę. Jestem po prostu nieco zmęczona. Bessy, która przyniosła właśnie obiad, popatrzyła na nią sceptycznie, ale powstrzymała się od komentarza. Usłyszała w wiosce od starszej pani Carter, że widziano na jarmarku lady Arabellę. Krążyły też pogłoski, że markiz pojawił się tam z nieznajomą damą. Pani Carter umilkła w nadziei, że dowie się czegoś więcej od Bessy, lecz gdy ta nie zareago¬wała, fuknęła: - To zresztą sprawa markiza, a ja nie jestem z tych, co obgadują swoich panów. Jeśli markiz wybrał się na jarmark z Clemency, może to oznaczać romans, pomyślała Bessy. Ale Clemency nie wyglądała na osobę, która spędziła wieczór w ramionach kochanka. - To niewiarygodne, że panna Baverstock próbowała wplątać w to ciebie, Clemency - rzekła z ulgą pani Stoneham, pewna, że wszystko dobrze się skończyło. - Naturalnie, miałaś określone zdanie na temat pana Baverstocka, ale żeby jego siostra, taka dama, zrobiła coś tak haniebnego... Kocha¬nie, poczęstuj się jeszcze kawałkiem jagnięcia. Ledwie skubnęłaś jedzenie. Dopiero nieco później, w salonie, pani Stoneham poruszyła drugą sprawę: - Zanim zastanowimy się nad odpowiedzią dla pana Jamesona, powinnaś się dowiedzieć, że w piątek sama otrzymałam od niego list. Clemency spojrzała na nią pobladła z przejęcia. Kuzynka pogłaskała ją po dłoni. - Nie bierz tego tak poważnie, Clemency, nie ma potrzeby. Wiadomość nie jest wcale przerażająca, pozwól, że ci przeczytam. - Podeszła do szafki i otworzyła szufladkę. - O, jest tutaj. Na początku przekazuje mi zwyczajowe po-zdrowienia i podziękowania, że byłam tak łaskawa i zgodzi¬łam się na rozmowę. Ma też nadzieję, że nie sprawił mi tym kłopotu, i tak dalej, i tak dalej. Teraz posłuchaj: W świetle nowych wydarzeń w dwójnasób niefortunna okazuje się nieobecność panny Hastings. Jej matka właśnie ogłosiła, że zamierza przyjąć oświadczyny pana Johna Butlera. W tak radosnym i dobrze wróżącym na przyszłość momencie byłby zapewne przychylnie przyjęty odpowiedni list, dowodzą¬cy uległości córki. Chociaż matczyne uczucia pani Hastings zostały dotkliwie urażone, chodzi jej jedynie o dobro córki. Pan Butler wspaniałomyślnie zaoferował pannie Hastings miejsce do zamieszkania, jednak pozwoliłem sobie zasugero¬wać, że jeśli znajdzie się inne stosowne i godne zaufania rozwiązanie, można zaproponować bliskiej przyjaciółce bądź, krewnym, którzy zaopiekują się panną Hastings do czasu jej zamążpójścia, hojną rekompensatę. Pani Hastings łaskawie na ten pomysł przystała. Droga pani, jeżeli przypadkiem usłyszy pani cokolwiek o miejscu pobytu panny Hastings, jestem pewien, że ją pani powiadomi i skłoni do powrotu.