wielkim nietaktem. W końcu gość chyba spostrzegł, że się zagalopował, bo przerwał wywód o paryskich hotelach i gospodach. - Przynieść pani miękką poduszkę pod kostkę? Jest pani bardzo dzielna, moja droga. - Dziękuję... - Z mojego doświadczenia wynika, że kobiety zwykle płaczą w takich sytuacjach, i to z błahszych powodów. - Pociągnął łyk porto. - Coś pani mówiła? W tym momencie do pokoju wszedł Sinclair z zielonym koronkowym szalem w ręce. - Nic ważnego - powiedziała Victoria lekkim tonem i wstała z sofy. - Co nie jest ważne? - zdziwił się mąż. - Wszystko, co mówię. Zostawiam panów samych. - A twoja kostka? - Już dużo lepiej. Opuściła bawialnię i ruszyła na poszukiwania Lorda Bagglesa, który przynajmniej zauważał jej obecność. http://www.reologiawbudownictwie.com.pl/media/ – W piwnicy też sprawdź. Ja w tym wieku omal nie wyleciałem w powietrze przy zabawach z prochem strzelniczym. – Nie mam w domu prochu... – Lucy! – Dobrze już, dobrze – westchnęła. Rob patrzył na nią w milczeniu. Znała go od samego początku swojego pobytu w Vermoncie. On i jego sympatyczna żona, Patti, byli tutaj jej najbliższymi przyjaciółmi. Georgie i J.T. stali się nierozłączni. Nic jednak nie wspomniała o niedawnych wydarzeniach , tylko powiedziała: – Po prostu pozbądź się tej kuli, dobrze? – Jasne – odrzekł, krzyżując ręce na piersi. Wiedziała, co myślał Rob. Każdy na jego miejscu uznałby, że Lucy po prostu znalazła się na skraju wyczerpania nerwowego,
- Nie obchodzi mnie to ani trochę. Jeszcze coś? Landry obejrzał się przez ramię na swoich równie pijanych towarzyszy. - Ja... to znaczy my zastanawialiśmy się, czy Vixen jest w łóżku równie dzika jak na salonach. Sinclair zerwał się i zdzielił impertynenta pięścią Sprawdź nie od razu, ale dobrze, że przypomniała sobie o tytule. Odgarnęła z twarzy pasmo jasnych włosów. Wilgotne morskie powietrze już nie może im bardziej zaszkodzić. Po długim locie z Waszyngtonu wyglądała beznadziejnie. - Chciałam tylko powiedzieć, że trudno mi sobie wyobrazić Jennifer jako matkę. Przez dwa lata pracowałyśmy razem w obozie Haffali. Jennifer robiła wszystko: sprzątała latryny, czyściła brudne namioty, w ciężkich buciorach wspinała się po górach, nosząc zapasy wody. Gdy chodzi o biednych i potrzebujących, nie poddaje się łatwo. Wasza Wysokość sam się o tym przekona. Ale ona chyba nie za bardzo zna się na pluszowych królikach i dziecinnych rowerkach. To miałam na myśli.