pogodę. Choć wydaje mi się, że im najbardziej zależy na twoim towarzystwie. Nie na wycieczce do zoo czy do muzeum, ale na byciu z tobą. - Pia uśmiechnęła się przekornie. - A ty będziesz miał okazję podszkolić swój angielski. Przez chwilę wpatrywał się w nią w milczeniu. No tak, dlaczego dopiero teraz to wydaje mu się takie oczywiste? Lucrezia dawała chłopcom masę wolnego czasu. Siedzieli w dziecinnym pokoju i nie robili nic szczególnego, czasem wychodzili na spacer po pałacowych ogrodach. Po śmierci żony koniecznie chciał okazać chłopcom, jak bardzo mu na nich zależy, dlatego starał się zaplanować każdą chwilę, którą mógł im poświęcić, by maksymalnie wykorzystać czas. W dodatku większość tego czasu spędzali na oczach innych. Chciał dobrze, ale chyba przesadził. Może rzeczywiście chłopcy najbardziej potrzebowali niewymuszonej wspólnej zabawy, zwykłego bycia razem. Miękki głos Pii wyrwał Federica z zamyślenia. - Przepraszam. Twój angielski jest świetny, zwłaszcza że nie studiowałeś w Stanach, jak książę Stefano i księżna Isabella. Nie powinnam sobie tak żartować. Ani wypowiadać http://www.studium-medyczne.info.pl - Taki, który nie potrafił przypilnować mojej żony! - Sin... - Sprawdziłeś, czy nie wróciła do domu, podczas gdy ty miotałeś się bez sensu? - Pytałem twojego kamerdynera, ale tylko spiorunował mnie wzrokiem, jak zawsze. -Milo! Sinclair podbiegł do drzwi i otworzył je szarpnięciem. Dobry Boże, przecież ostrzegał ją przed Marleyem. Dlaczego, na Lucyfera, wsiadła z nim do powozu? W tym momencie na szczycie schodów pojawił się kamerdyner. - Milordzie?
Sebastian miał wrażenie, że śni. – Co chcesz zabrać z motelu? – zapytała Lucy, stając za nim. Wrócił do rzeczywistości. To nie był już dom Daisy. Teraz mieszkała tu Lucy, a ponadto miała kłopoty, które jemu wydawały się bezsensowne. Odwrócił się ostrożnie, unikając gwałtowniejszych ruchów. Sprawdź – Mamo – zaszlochała Madison. – Och, mamo, Bogu dzięki, że jesteś! – Czy coś ci się stało?! – zawołała Lucy. – Możesz się czegoś przytrzymać? – Chyba mam złamaną rękę! Lucy przeniosła posępne spojrzenie na Barbarę. – Co się stało? Co ona ci zrobiła? – Nie ona, tylko ty! – prychnęła Barbara. – Jezu! – odezwał się jakiś męski głos. Barbara podniosła głowę. Zakrwawiony i przemoczony Plato opierał się o pień świerka. – Zdajesz sobie sprawę, że jesteś chorą galaretą? Na twarzy Lucy odbiła się wyraźna ulga. Oczywiście, pomyślała Barbara. Znów mężczyzna przybiegł