- Dostatecznie? - powtórzył speszony, że przyłapała go na gorącym uczynku. Co takiego miała na myśli? Spojrzała na niego swymi przenikliwymi szarozielonymi oczyma. - No dobrze. - W jej głosie słychać było rozbawienie. - Jak mnie pan ocenia w skali od jednego do dziesięciu? - Dziesięć - odparł bez zastanowienia. Zresztą dlaczego miałby kłamać? Natura obdarzyła ją najpiękniejszymi nogami aa świecie... - Hmm... - zamyśliła się. - Ja sama uważam, że zasłużyłam na dziewięć. Zbyt ostrożnie wyminęłam tego rowerzystę przy Miller's End, ale naprawdę wolę uważać na rowery. Scott poczuł się całkowicie zagubiony. O co jej chodziło? Po chwili zrozumiał i zrobiło mu się wstyd. Willow mówiła o prowadzeniu samochodu, gdy tymczasem on nie mógł oderwać wzroku od jej zgrabnej sylwetki. - Myślę, że zobaczyłem wystarczająco dużo - zgodził się. - Możemy wracać, ale ja prowadzę. Zamiast wysiąść i obejść samochód, Willow przesiadła się http://www.toyota-hybrydy.net.pl/media/ Santos poczuł, że uginają się pod nim kolana. To może być on. - Spokojnie, stary. „Może” to jeszcze nie „na pewno”. - Wiem, na razie to mi wystarczy. ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY DRUGI - Witaj, Liz. Podniosła głowę znad leżącego na barze grafiku zmian kelnerskich. - Jackson! - ucieszyła się. - Co cię sprowadza? - Zatęskniłem za twoją sałatką z tofu i sezamem. - To mi się podoba. Tak powinien mówić dobry klient. - Zsunęła się z wysokiego stołka. - Zaraz wybiorę ci stolik. Sam jesteś czy czekasz na kogoś? - Sam jak mały palec. - Chciałeś chyba powiedzieć: paluch - zaśmiała się Liz. - Ile mierzyłeś po urodzeniu, metr? - Metr dwadzieścia. Znowu się roześmiała i zatrzymała przy stoliku pod oknem, z widokiem na ulicę.
Co za głupiec, pomyślał Mark. Clemency miała sporo do przemyślenia, gdy poszła przebrać się do kolacji. Już na pierwszy rzut oka pan Baverstock nie przypadł jej do gustu. Wyczuła w nim jednego z tych wstrętnych, zadufanych mężczyzn, którzy wierzą, że żadna kobieta im się nie oprze. Patrzył jej w oczy, starając się ujrzeć swoje własne odbicie, skwitowała w myś¬lach. Nie podobał się jej sposób, w jaki ścisnął jej dłoń, ani ton głosu, pełen niedomówień i insynuacji. Niestety, jako guwernantka ma bardzo ograniczone moż¬liwości obrony. Nie może go ostro skarcić ani prosić Candoverów o ochronę; lady Helena z pewnością niczego nie zauważy, jej bratankowi zaś nie będzie na tym zależało. W każdym razie jakakolwiek skarga zapewne pogłębi tylko niezadowolenie markiza - już teraz nie darzy jej sympatią. Po raz pierwszy w życiu Clemency doszła do wniosku, że jest zdana tylko na siebie. Powinna postępować ostrożnie. Może spróbuje wciągnąć do rozmowy o tym Adelę, która wydała jej się poważną, rozsądną panną. Mimo wszystko podejrzewała, że będzie to wielka próba i dla niej, i dla panny Fabian. Przy kolacji ogarnęła ją jednak konsternacja. Z powodu przybycia nowych gości zmieniono miejsca przy stole. Teraz Mark siedział prawie naprzeciwko niej, po lewej ręce lady Heleny. Zdawała sobie sprawę, że stanowczo zbyt często na nią spogląda. Starał się uchwycić jej wzrok, lecz dziewczyna pilnie się strzegła, by nie przerywać rozmowy z lordem Fabianem i Dianą, między którymi siedziała. Sprawdź żadnych posiłków. Willow zabrała trójkę swoich podopiecznych nad jezioro. Przebrali się w stroje kąpielowe i w podskokach wbiegli do wody tak podnieceni, że na pewno wystraszyli, wszystkie zwierzęta w promieniu pół kilometra. Willow usiadła na trawie, opierając się o pień drzewa. Choć przyglądała się dzieciom, jej myśli krążyły wokół osoby ich ojca. Dlaczego spojrzał na nią wyzywająco, gdy powiedział, że wieczorem wybiera się na kolację ze swoją szwagierka? Mówił takim dziwnym tonem. Jednak nie miała czasu się nad tym zastanowić, bo Amy wybrała właśnie tę chwilę, by się do niej przysiąść. - Nie rozumiem, czemu Lizzie jest dla mnie taka niemiła